Amerika en voetbal hebben niet zo veel met elkaar, want Amerika is het land van baseball en American Football, zeg maar een soort rugby. Maar wanneer het om vrouwenvoetbal gaat is Amerika oppermachtig.

Gisteren, zondag 7 juli wonnen de Amerikaanse voetbalvrouwen met 2-0 van de Nederlandse leeuwinnen tijdens de finale van het wereldkampioenschap voetbal in Lyon, Frankrijk.

Nederland had een heel sterk WK gespeeld en niet voor niets had het de finale gehaald. Maar reeds in de eerste helft hadden de Nederlandse vrouwen het moeilijk. Het was duidelijk dat de Amerikaanse vrouwen meer balbezit vertoonden en zeker in de laatste minuten van de eerste helft was er op een gegeven moment sprake van een bombardement van schoten op het Nederlandse doel.

Steeds wist keeper Sari van Veenendaal echter kranig alle ballen tegen te houden. Hulde voor deze vrouw, maar in de tweede helft ging het mis. Een ongelukkig schot van Stefanie van der Gragt, waarbij ze haar been hoog in de lucht gooide en haar Amerikaanse tegenspeelster Alex Morgan raakte, die daar natuurlijk enig theater van maakte, leverde een penalty op. De voetbalster met de paarse haren Megan Rapinoe knalde Amerika naar een 1-0 voorsprong. Acht minuten later werd het 2-0 door een laag schot van Rose Lavelle.

Sari van Veenendaal (Foto: Katie Chan [CC BY-SA 4.0], via Wikimedia Commons)

Teleurstellend of een fantastische prestatie, het is maar hoe je het bekijkt. Maar wanneer de stof zal zijn nedergedaald zal vooral een gevoel van trots overheersen. Nederland was in 2017 Europees kampioen en is nu dus tweede van de wereld. Daarnaast levert het vrouwenvoetbal ook veel discussie op. Zijn we wel heel goed, maar niet de beste, net als de mannen? was één van de commentaren in de kakofonie van reacties op internet en op radio en televisie.

Nederland is ooit Europees kampioen voetbal geweest (in 1988), maar wereldkampioen, nee, dat lukte niet. In 1978 zat Nederland er in Argentinië dicht tegenaan en de wedstrijden in Zuid-Afrika (met spelers als Robin van Persie en Arjen Robben) zal iedereen zich herinneren, maar het was toch Spanje dat wereldkampioen voetbal werd in 2010.

Belangrijker dan de discussie over de vraag of een relatief klein land als Nederland wereldkampioen kan worden of veroordeeld is tot een positie van “eeuwige tweede” is iets heel anders, en dat gaat over emancipatie. Vrouwenvoetbal is namelijk steeds meer een geaccepteerd gegeven.

Meisjes die willen gaan voetballen wordt niet meer – of in ieder geval steeds minder – gezegd dat ze dat maar beter niet moeten doen, omdat dat “niet vrouwelijk” zou zijn. In iedere stad of dorp is tegenwoordig wel een vrouwenvoetbalteam te vinden en het ene meisje gaat naar ballet, het andere naar voetbal.

Natuurlijk zijn er heel wat mannen uit het legioen der commentatoren die het vrouwenvoetbal “niet om aan te gluren” vinden, zoals de zelfgekroonde koning der voetbalcommentatoren Johan Derksen met z’n lange haar dat te weinig shampoo ziet. Liever was hij naar een wedstrijd Kozakken Boys – Lienden geweest, zei hij na één van de wedstrijden. Akkoord, hij prees de ontwikkeling van het damesvoetbal, maar het tekent veel van de heren die voetbalkwaliteit op hoog niveau automatisch aan mannenvoetbal koppelen.

De tijd zal het leren. Nederland staat in ieder geval z’n mannetje, pardon, staat haar vrouwtje wanneer het om voetbal gaat. En het kost tijd totdat het de gewoonste zaak van de wereld is dat jongens (ook) naar ballet gaan en meisjes (ook) op voetbal zitten. En Nederland een vrouwelijke minister-president heeft. Want die hebben we ook nog nooit gehad.