Bij de beschieting door de politie van een busje boordevol “trans-migranten” kwam een tweejarig kind om het leven. Eerder dan de reflectie over dergelijke praktijken (en het vermijden ervan) in de hand te werken, staat de deur van de politieke recuperatie wagenwijd open.

Niets zo makkelijk als een ronkende titel om niet gehinderd door feitenkennis verontwaardiging op te roepen. En dan lees je in een of andere Britse tabloid over de “Belgian police”, een “child” en vooral “shot in the face”. Het brengt ons bij de zaak Mawda die het land al dagen in de ban houdt. Laten we de emotionele en vaak ook politiek geïnspireerde reacties even  voor wat ze zijn om ons op de feiten focussen. Het levert alvast een ander beeld op dat wat de woorden-puzzel van zonet suggereert.

Een afgeketste politiecontrole betekende de dood van Mawda.

Mensenhandelaars

Mawda was een tweejarig Koerdisch-Iraaks meisje, op de vlucht met haar familie. Ze waren wat men “trans-migranten” noemt. Mensen die op Belgisch grondgebied verblijven, bewust geen asiel aanvragen, maar op weg zijn naar een andere eindbestemming, doorgaans het Verenigd Koninkrijk dat in hun perceptie de grootste kansen op een beter bestaan biedt. De voorbije maanden zorgden ze vaak voor overlast, vooral dan op parkings voor trucks. Desnoods met geweld trachten ze zich een plaatsje te bemachtigen in zo'n voertuig, in de hoop zo aan de andere kant van het Kanaal te raken. Anderen leggen hun lot dan weer in het lot van mensenhandelaars. Zoals Mawda en haar familie.

Het was een achtervolging van uren tussen de politie en een propvol busje, waaronder Mawda en drie andere kinderen. Bevelen om te stoppen werden genegeerd, meer nog: de chauffeur drukte het gaspedaal nog wat dieper in. Uiteindelijk reed hij door een politie-barrière, waarop een agent vanuit een rijdend voertuig het vuur opende. Bij dergelijk incidenten wordt naar de banden gemikt, maar omdat het voertuig van waaruit de agent vuurde, plots diende bij te sturen, miste hij schot. Men slaagde erin het busje tot stilstand te brengen, maar – zo bleek al snel – aan een vreselijke menselijke kost. Het tweejarig kind was getroffen door de (afgeketste?) kogel en overleefde het niet.

Verkiezingsmodus

De rommelige communicatie droeg er niet toe bij de gemoederen te bedaren. Waar aanvankelijk het schietincident als doodsoorzaak ontkend werd, wezen de feiten vrij snel in de andere richting. Uiteindelijk werden alle inzittende van het busje gearresteerd, waardoor de ouders pas uren later het overlijden van hun dochtertje moesten vernemen. En de politieman, naar verluidt gedegen en zelf vader, is dermate aangedaan door het voorval dat hij niet in staat is zijn functie terug op te nemen.

Over enkele maanden vinden lokale verkiezingen plaats, en volgend jaar herkiest men enkele parlementen. Het plaats het land in een lange verkiezingsmodus, wat zo zijn effect heeft op de manier waarop met dergelijke incidenten omgesprongen wordt. Recuperatie lijkt hier wel het ordewoord te zijn. Een bepaalde linkerzijde greep het drama aan om de politie met de vinger te wijzen (“de politie schiet onschuldige kinderen neer”), terwijl men er aan de andere kant van het politiek spectrum op hamert hoezeer de verantwoordelijkheid bij de mensensmokkelaars ligt. Zij zijn degene die uitbuiten. En zij waren ook degen die de verschillende bevelen om te stoppen met de voeten traden, en dus, en dus.

De sociale media zijn een populair kanaal voor de (uiterst-linkse) recuperatie van het voorval.

Parlementaire onderzoekscommissie

Eerste minister Charles Michel voelde de druk en besefte al snel aan dat “iets” moest gebeuren. Hij ontving de ouders, sprak zijn afschuw uit en liet ook verstaan dat er voor hen mogelijkheden bestaan om op het grondgebied te blijven. Het is een wettelijke piste die bestaat voor slachtoffers van mensenhandel. Vrij snel na het voorval werd duidelijk dat de familie van Mawda nog maar eens op een andere manier slachtoffer werd. Ze eisen “een parlementaire onderzoekscommissie”, zo werd gezegd. Wellicht ingefluisterd over een uiterst-links advocatennetwerk dat zich over hen ontfermd (sic) had.

Dat uiteindelijk iedereen vrijuit ging zorgt voor een extra wrange nasmaak. Wellicht als gevolg als een omerta, gevoed door angst, slaagt men er niet in te achterhalen wie nu precies aan het stuur zat. Wie was slachtoffer, en wie het criminele brein? Op wie betrokken is in dergelijke gevallen van mensensmokkel rust een zeker omerta. De familie bleek trouwens al een heel parcours te hebben afgelegd. Geweigerd asiel in Duitsland. Een mislukte poging om illegaal het Verenigd Koninkrijk binnen te reizen. Een tijdje geleden werden ze zelfs in een koelwagen gevat. En nu dit. Het doet vele wenkbrauwen fronsen. Maar ook de dood van een kind roept een zeker omerta in het leven, al dan niet door politiek opportunisme geschonden.