Het gouden uur
Wytske Versteeg
Roman, 232 blz.
Amsterdam/Antwerpen: Em. Querido’s Uitgeverij BV
2022
Sterke, zeer aansprekende roman van de schrijfster en politicoloog Wytske Versteeg (1983) over de complexe relaties tussen hulpverlener en asielzoeker, tussen beul en slachtoffer.
Bijzonder mooie stijl.
Favoriete citaten
- Over “het bureaucratische oerwoud, langs de brieven die ze niet begrepen, dwars door instanties die uit afkortingen bestonden.” (23)
- Het gouden uur “dat onbestemde moment waarop de middag bijna overgaat in de avond”. (58; 173; 232)
- “Het dorp heeft een lang geheugen, het hoeft weinig te onthouden omdat er niets gebeurt.” (89)
- “Misschien zou ik je dankbaar moeten zijn, maar dankbaarheid bestaat niet zonder haat.” (131)
- “Ik merkte snel dat er dingen zijn waarover je mag klagen, zoals het weer, waarover iedereen het altijd heeft en dat inderdaad verbazingwekkend deprimerend is, de eindeloze en verstikkend grijze luchten, de regen die nooit stopt. (...) Waar je niet over mag klagen zijn hun ambtenaren, het systeem, de onverschillige molen en alle kleine raderen die je met sadistisch plezier vermorzelen.” (152)
- “.. mijn vage glimlach het universele teken van de vreemdeling, het uithangbord van mijn goede bedoelingen.” (195)
- “Leven stopt waar het licht eindigt.” (202)
- “Wat jullie vergeten: dat de mensen in de achterhoede van een menigte de voorste rijen moed geven, dat er zonder hen geen menigte zou zijn.” (208)
- “Je wilde graag helpen, jij wel. Maar liever nog wilde je degene zijn die hielp, die een stap verder ging dan alle anderen, het moet een grote leegte zijn geweest die je probeerde te vullen. (...) Iedereen wil graag een huisdier, tot het begint te bijten. En er is niemand zo cynisch als een verbitterde idealist.” (208)
Lees ook:
Leesimpressie: Naar zachtheid en een warm omhelzen door Adriaan van Dis
