Vlucht, van oorlog naar crisis naar ramp, een leven lang
Tineke Ceelen
Geschreven in samenwerking met Lidy Nicolasen
Amsterdam: Ambo/Anthos
2025
304 blz.
Levensverhaal van een bevlogen activiste. Zeer leesbaar genoteerd. Tineke Ceelen (1963) was 31 jaar actief voor Memisa, SNV, Rode Kruis en vanaf 2003 als directeur van Stichting Vluchteling.
- De bijzondere relatie met Ali, een jonge Afghaanse vluchteling, vormt een rode draad in het boek (o.a. 151–153).
- Haar verhaal dwingt respect af. Vanwege de vele riskante ondernemingen en het doorzettingsvermogen. Een enkele keer klinkt enige ijdelheid door.
- Uiteenlopende vormen van intimidatie en verkettering zijn bizar. Zeker in de beginjaren is het amateurisme van de hulporganisaties opmerkelijk. Dat verandert grondig: “Onze organisaties zijn professionele geoliede machines geworden.” (296)
- Slechts beperkt aandacht voor recente aanscherping Nederlands beleid (128)
- Bij toekenning van de Comeniusprijs in 2023 vatte juryvoorzitter Ben Knapen de verdiensten van Tineke Ceelen helder samen: “geen denker, geen dichter, maar een doener. Al meer dan dertig jaar van daadkracht, doortastendheid en ontwapenende no-nonsense op het gebied van humanitaire hulpverlening. (...) een half mensenleven op pad. Naar onherbergzame oorden, naar hoopjes menselijk leed en regelmatig ook naar ronduit riskante plekken.” (287)
Opmerkelijke passages
- Eerste journalistiek werk voor De Telegraaf (30; 35).
- 1994: schokkende ervaring: Memisa-arts Eelco Krijn in Sierra Leone vermoord (49–56).
- Stichting Vluchteling (88–93; 96–111; 241–247).
- Over UNHCR. Logo’s zeer nadrukkelijk aanwezig. “Donoren als de Europese Unie leggen contractueel vast dat hun logo op de door hen betaalde hulpgoederen te zien moet zijn.” (135–136)
- “Een van mijn grote helden is Denis Mukwege” (142). Over zijn werk & ontmoetingen (142–150).
- Samos: Ali “zag hoe een Afghaan bezig was zichzelf op te hangen, dicht bij de politiepost. Er kwamen agenten aangerend om hem los te maken, waarna ze hem in elkaar sloegen. Ze stonden er hard bij te lachen.” (151)
- Ali: “I don't regret coming to Greece, I regret life.” (152)
- Gesprekken met Yezidi-vrouwen, mede n.a. de film Daughters of the Sun van Reber Dosky (154–168).
- Bezoek aan Syrië (262–269).
- Weerzin tegen tv-serie over Laura H., getroebleerde puber die naar Syrië reisde (165–166).
- Over bezoeken aan Somalië (177–179), Oekraïne (195–206), Afghanistan (234–238).
- Over fraude bij de hulpverlening (180).
- Arrestatie in Soedan (224–227).
- Over keurmerken voor goede doelen. Rekening van 63.000 euro van Zwitsers consultancybureau voor driejarig keurmerkcertificaat (245).
Lees ook:
Leesimpressie: "Ik weet me geen raad" door Willy Lindwer en Aline Pennewaard
Leesimpressie: Dit wil je écht niet weten door Huib Modderkolk
