Komt een land bij de dokter, Nederland door de ogen van een straatarts
Michelle van Tongerloo
Z.pl.: De Correspondent
November 2024
291 blz.
Uitzonderlijk boek. Schrijnend, glashelder en zeer overtuigend. Bizarre ervaringen van een straatarts in Rotterdam. Sterke combinatie van persoonlijke ervaringen, analyse van regelgeving en uitvoeringspraktijk aangevuld met mogelijke oplossingen.
- Over ongedocumenteerden, zorg als verdienmodel en de huizenmarkt.
- Zelfreflectie ontbreekt niet.
- Duidelijke voorbeelden van hoe het anders kan.
- Fraaie portretfoto's (269–278).
Opmerkelijke passages
- Verblijf met man en twee kinderen op Sint-Eustatius (2019 tot begin 2021). Caraïbische ervaringen bieden levensveranderend inzicht (60).
- “Met de tijd ging ik inzien dat de betrokkenheid van een gemeenschap veel meer deed voor de patiënt dan ik in mijn eentje kon betekenen. Door dat besef durfde ik de aangeleerde checklists, trucjes en protocollen opzij te schuiven.” (60)
- “Professionele distantie houden, dat kunnen wij zorgverleners wel. Wat we moeten leren, is het creëren van professionele nabijheid.” (61)
- Aantal dakloze mensen in krap tien jaar meer dan verdubbeld: van 17.800 in 2009 naar 39.300 in 2018; in 2019 krijgt de politie bijna 100.000 meldingen over personen met verward gedrag, in 2023 een recordaantal van 141.810 (63).
- “Ik leerde kijken naar de mens achter de symptomen.” (68)
- Dakloosheid kost de maatschappij veel geld (71–73). Belgisch onderzoek geeft aan dat een dakloze persoon de belastingbetaler gemiddeld tussen de 30.000 en 85.000 euro per jaar kost. Vergelijkbaar onderzoek uit de Verenigde Staten laat bedragen zien van tussen de 35.000 en 150.000 dollar per jaar (71).
- Sterke toename boetes voor drankmisbruik en hinderlijk gedrag (75).
- Veel uitermate moeizame ervaringen bij de gemeente om financiële hulp te verwerven; wel 21 miljoen voor onderzoek naar armoede en stress voor de VU & UU (95).
- Over onderzoek naar fraude met bijna negentig risico-indicatoren waarbij hele wijken werden doorgelicht op zoek naar “verwonderadressen” (105).
- “Uitgestelde zorg is dure zorg. Zorgverleners zijn veertig procent van hun tijd kwijt aan administratie. Administratie kost 19 tot 24 miljard euro per jaar.” (151–152)
- “Het is inmiddels makkelijker om methadon voor te schrijven dan incontinentieluiers.” (152)
- Over vercommercialisering zorg: investeerders kochten in 2021 in Nederland voor 2,7 miljard euro aan zorgorganisaties op, in 2022 voor 2,5 miljard (154–155).
- “Jaarlijks hebben naar schatting 185.000 mensen te maken met medische fouten.” (159)
- Explosie van zorgaanbieders. In 1989 400 instellingen, in 2023 5136 jeugdzorgaanbieders. In 1989 ging er 700 miljoen per jaar naar jeugdzorg (omgerekend 21 euro per inwoner); nu is dat zes miljard euro per jaar (337 euro per inwoner). Een stijging van 1.500 procent (173).
- Ralph, Anna en de bureaucratische ellende (188-191).
- “Onze politiek heeft de afgelopen jaren te weinig gedaan om dakloosheid op te lossen en te veel om dakloosheid onzichtbaar te maken.” (213)
- Canadees onderzoek (2023) waarbij 50 dakloze mensen eenmalig 7.500 Canadese dollar kregen, zonder verplichtingen (213).
- “Met 10 van de 115 miljard euro zorggeld wordt gefraudeerd en er is inmiddels een verwevenheid tussen het criminele circuit en de zorg.” (218)
- Over het Instituut voor Publieke Waarden (IPW) (245–250): “Albert Jan Kruiter vertelt me over een van de eerste gezinnen die hij hielp: er stonden 48 verschillende partijen omheen, dat kostte in totaal 270.000 euro per jaar. Het kernprobleem van het gezin was dat er een schuld was van 3.000 euro die niet gesaneerd kon worden.” (246)
- “Met elkaar kunnen we de focus verleggen van hulpbehoevend naar behulpzaam, van angstig naar weerbaar, van controle naar vriendschap, van probleem naar oplossing, van boven naar onder.” (261)
Lees ook:
Leesimpressie: De vluchteling, de grenswacht en de rijke Jood door Arnon Grunberg
