Haar eerste Amerikaan
Lore Segal
Oorspronkelijke titel: Her first American (2022)
Vertaald door Paul Syrier
Amsterdam: Uitgeverij Cossee
2022
351 blz.
Opvallende roman over de relatie tussen Ilka Weissnix, een jonge joodse vrouw die Oostenrijk ten tijde van Hitler ontvluchtte en Carter Bayoux, een markante zwarte Amerikaan van middelbare leeftijd, een cynische levensgenieter.
- Het verhaal wordt in originele soms abrupte stijl flitsend verteld. Dat geldt in mindere mate voor het deel Zomer (vanaf blz. 201).
- Sommige delen lezen als filmscript.
- Contrasten tussen verschillende werelden worden scherp weergegeven.
- De verwerving van een nieuwe taal wordt nadrukkelijk vervlochten in het liefdesverhaal.
- De roman is gebaseerd op het levensverhaal van de in 1928 in Wenen geboren Segal.
Opmerkelijke passages
- Rake typeringen veelal vol contrasten:
- “... de man was opgestaan en stond prettig vormelijk naast zijn barkruk.” (20)
- “Ilka keek naar een overdreven lange, magere zwarte jongeman met een knap gezicht en een keurig snorretje.” (33)
- “... de jongeman priemde zijn begerige neus in de deuropening.” (38)
- “De angst was in de afgelopen jaren zo normaal geworden dat ze hem nu pas leerde kennen omdat hij was weggevallen en er een nieuwe angst voor in de plaats was gekomen (...)” (81)
- “Ilka vroeg vroeg Fishgoppel of ze van Jane Austen had gehoord. Carter had haar Emma gegeven. ‘Carter? Jane Austen? Ik dacht,’ zei Fishgoppel, ‘dat je had gezegd dat hij zwart was.’” (81)
- Carter: “Op zijn brede gezicht lag een archaïsche glimlach, zonder betekenis en diepzinnig, uitgehouwen in het bot.” (88)
- “Carter zat, rookte en drink en moest de woorden begrijpen die in Ilka's woordenschat ontbraken, zodat hij ze haar kon vertellen.” (92)
- “... dokter J.C. MacSamuels, wiens karakter, verschijning en manieren hem voorbestemden voor een van de sympathieke rollen in een roman die Charles Dickens niet meer had kunnen schrijven.” (94)
- “Er was een zin die Carter zich herinnerde: schoonheid is de belofte van geluk, terwijl Ilka's lichaam hem daadwerkelijk geluk had geschonken.” (136)
- “Carter zat op de rand van het bed. Zijn gezicht, een en al kaak, nodigde niet uit tot gebabbel.” (198)
- “Heel verstandig om meteen in Amerika geboren te zijn.”
- “Hoe bedoel je dat?” vroeg Doris Mae.
- “Denk eens aan alle tijd die je hebt uitgespaard door niet in de rij te hoeven staan bij consulaten, om te wachten op quota, verblijfsvergunningen, attesten, financiële steun, via, vergunningen!” (220)
- “De Talmoed heeft gelijk: gezichtsverlies is de enige tegenspoed die geen enkel nut voor ons heeft. Ik kan leren van pijn, armoede, een ongelukkige liefde, omdat ik eroverheen kan komen; ik weet nauwelijks hoe ik mijn lijden in het verleden, waardoor ik geworden ben wat ik ben, weg kan wensen; het zou zijn alsof mijn eigen gezicht weg wenste.” (320)
- “Ilka meldde zich bij Carter. Ze zei: ‘Carl zegt dat zwarte mensen en joden parallel lopende ervaringen hebben.’ Carter zei: ‘Ja, inderdaad: paralellen zijn twee lijnen die naast elkaar lopen en elkaar nooit raken, behalve in de oneindigheid.’” (321)
- Over naturaliseren in de Verenigde Staten, over bereidheid de wapens op te nemen voor Amerika (330-332).
Lees ook:
Leesimpressie: Schoonheid op aarde door Charles Ferdinand Ramuz
